Հայոց լեզու շտեմարան

Կարդացի «Մթնշաղի անուրջներ» ժողովածուի բանաստեղծությունները և
Ընտրեցի դուր եկած բանաստեղծությունները`

        ամենահուզիչ

Կապույտ երկնքի ոսկեղեն աստղե՛ր,
Ձեր հեռվից դուք միշտ տեսնում եք նրան.
Ասացե՛ք, արդյոք նա էլ թախծո՞ւմ էր,
Արդյոք տրտո՞ւմ էր նա էլ ինձ նըման։
Խորհրդագետնե՛ր, դուք տեսնում եք միշտ.—
Արդյոք մենա՞կ էր նա էլ ինձ նըման,
Թե ընկեր գտած ժպտում էր անվիշտ,
Ե՛վ փայփայում էր, և՛ սիրում նրան։
Խորհրդագետներ, դուք ժպտում եք լուռ,
Դուք լուռ ժպտում եք իմ ցավի վըրա.—
Նա քեզ մոռացած՝ վաղուց ամենուր
Ծաղրում է քո խենթ խոսքերը հիմա…
 1905

ամենատխուր 

ԹԱՓԱՌԱԿԱՆ

Նորից կրթողնեմ քաղաքն աղմկոտ
Ու ճամփա կընկնեմ հավետ միայնակ.
Անխոս կըմարի երեկոն աղոտ,
Կըպառկեմ դաշտում կանաչ ծառի տակ։
Կըմոռնամ հեռվի աղմուկը ահեղ,
Կզգամ համբույրը ուրիշ օրերի,
Լույս երազների գիշերը շքեղ
Սրտիս անծանոթ վայելք կբերի…
Հեռավոր մարղոց ցավերը կզգամ,
Կարկաչող ջրի լացը կըլսեմ.
Հողը կըգրկեմ, ջերմ կըհեկեկամ,
Վառ աստղերի հետ անուշ կերազեմ։
Անտուն անցորդից կըխնդրեմ ես հաց,
Պայծառ աղբյուրի ջուրը կըխմեմ,
Լայն երկնքի տակ հաշտ ու սրտաբաց
Քնքուշ ծաղկանց հետ խաղաղ կըքնեմ…
1907-1908

          ամենաանհույս

 Իմ գերեզմանին դուք չըմոտենաք,

Հարկավոր չէ ինձ ո՛չ ծաղիկ, ո՛չ սուգ.
Հանկարծ կզարթնի ջերմ լալու փափագ,
Սիրտս չի գտնի ոչ մի արտասուք։
Իմ գերեզմանը թող լինի հեռվում,
Ուր մահացել են շշուկ, երգ ու ձայն.
Թող շուրջըս փռվի անանց լռություն,
Թող ինձ չըհիշեն, թող ինձ մոռանան։
Իմ գերեզմանին դուք չըմոտենաք,
Թողեք, որ հանգչի իմ սիրտը հոգնած,
Թողեք, որ լինեմ հեռավոր, մենակ,—
Չըզգամ, որ կա սե՛ր, եւ ցնորք, եւ լա՛ց…
1904

ամենաերազկոտ

ՄԹՆՇԱՂ

Ես սիրում եմ մթնշաղը նրբակերտ,
Երբ ամեն ինչ երազում է հոգու հետ,
Երբ ամեն ինչ, խորհրդավոր ու խոհուն,
Ցրնորում է կապույտ մութի աշխարհում…
Չըկա ոչ մի սահման դնող պայծառ շող,
Աղմուկի բեռ, մարդկային դեմք սիրտ մաշող.—
Հիվանդ սիրտըդ չի՛ տրտնջում, չի՛ ցավում,
Որպես երազ մոռացումի անձավում.
Եվ թվում է, որ անեզր է ամեն ինչ —
Ու ողջ կյա՛նքդ — մի անսահման քաղցր նինջ…
1904-1905

 Ընթերցելով Տերյանի  «Մթնշաղի անուրջներ» ժողովածուն կարող եմ ասել, որ նրա հոգում միշտ տիրել է աշուն, անկախ թե ինչ եղանակ կլիներ դրսում և նա իրեն ինչպես կզգար: 

Որպես ամենահուզիչ բանաստեղծություն ընտրել եմ 

Կապույտ երկնքի ոսկեղեն աստղե՛ր -ը 

Շատ ցավոտ է երբ մարդ կորցնում է մեկին ով եղել է նրա հոգու ընկերը ում հետ ապրել ես հիանալի պահեր  և արդեն չես պատկերացում կյանքը առանց նրա, բայց այնպես է լինում, որ նա քեզանից հեռանում է: 

Որպես ամենատխուր ընտրել եմ 

ԹԱՓԱՌԱԿԱՆ – ը

Այս բանաստեղծությունում Տերյանը նկարագում է փախուստ աղմկոտ շրջապատից, որից նա փորձում է ազատվել, թողել և գնալ այնպիսի մի վայր որտեղ կա ջուր, հող և երազ:

Որպես ամենաանհույս ընտրել եմ 

Իմ գերեզմանին դուք չըմոտենաք 

Այս բանաստեղծությունը     արտահայտում է մարդու կարևորությունը  անկախ  նրա  ով լինելուց:   Եթե պետք է մարդուն հիշել այն ժամանակ երբ նա պետք է միայն այն դեպքում երբ քեզ է հարկավոր  ուրեմն գերադասելի է երբեք չհիշել:  Անտարբերությունից   ու  անտեսված լինելուց  վատ բան մեկ էլ մահն է:

 Որպես ամենաերազկոտ բանաստեղծություն ընտրել եմ 

Մթնշաղը

Այդ նրբակերտ կապույտ մութի աշխարհում չկա ոչ մի ցավ և տրտինջ, և թվում է թե ամբողջ կյանքդ դա ուղղակի անուշ քուն է: